Habang nagtatanghilain kami nabanggit ng aking ama ang sumusunod: “Gusto kong mahirapan siya, gusto kong maparusa siya.” Ang taong tinutukoy ng tatay ko ay isang lalaking maraming beses na naging sentro ng iilang pag-uusap at pakikipagtalo tuwing kumakain. Halos isang dekada na kaming mag-ama, maging kaming buong pamilya, na nag aaway at nadadala sa sigaw dahil sa iisang tao na ito. Isang tao na kamakailan lang ay walang sawang paghahanga at kung minsa’y pagsasamba sakanya ang nagagawa ng pamilya ko, lalo na ang papa ko. Isang tao na sa tatlumpu’t taong niyang pagiiral sa dyaryo at isipan ng mga Pilipino, ay tunay na nagbigay kahulugan kung anong klaseng bansa at samakatuwid, anong klaseng tao tayo. Ang taong nais makita ng aking ama maghirap at maparusahan ay si Rodrigo Duterte.

It is a tough act to follow the last two years for cinema. 2022 and especially 2023 were extraordinary years for movies and was quite frankly, the final shaking off of the pandemic by the global film industry.

Such stories depict a world wherein robots perform all the menial tasks that normally would eat a sizable chunk out of a person’s time and energy, and humanity is then left with whatever artistic passions and scientific developments are gained with such newfound time and energy. How depressing it is then that in reality the robots are making poetry while human people are clocking in at the factory lines.